به همين خاطر به شوق ديدار امام زمان (ع) قصد حج نمودم. امّا هنگامى كه به بغداد رسيدم به بيمارى سختى مبتلا شدم. ناچار شخصى به نام «ابن‏ هشام» را نايب گرفتم تا علاوه بر اداى حج به نيت من نامه‏ اى را كه خطاب به حضرت (ع) نوشته بودم، به دست ايشان برساند. در آن نامه خطاب به ناحيه مقدسه معروض داشته بودم كه:
آيا از اين بيمارى نجات خواهم يافت؟ و مدت عمر من چند سال خواهد بود؟
به او گفتم:
تمام تلاش من آن است كه اين نامه به دست كسى برسد كه حجرالاسود را در محلّ نصب مى‏ كند. وقتى نامه را به او دادى، پاسخش را نيز دريافت كن!
ابن‏ هشام پس از اينكه با موفقيت مأموريت خود را انجام داد، بازگشت و گفت:
وقتى به مكه رسيدم، خبر نصب حجرالاسود به گوشم رسيد، فوراً خود را به حرم رساندم. مقدارى پول به شرطه‏ ها دادم تا اجازه بدهند كسى كه حجرالاسود را در جاى خود نصب مى‏ كند، ببينم و عده‏ اى از آنها را نيز استخدام نمودم كه مردم را از اطرافم كنار بزنند تا بتوانم از نزديك شاهد جريان باشم. وقتى نزديك حجرالاسود رسيدم، ديدم هر كس آن را برمى‏ داشت و در محل خود مى‏ نهاد، كمى به خود مى‏ لرزيد و دوباره مى‏ افتاد، همه متحير مانده بودند و نمى‏ دانستند چه بايد بكنند؟ تا اينكه جوانى گندم‏گون كه چهره زيبايى داشت جلو آمد و سنگ را برداشت و در محل خود قرار داد و سنگ بدون هيچ لرزشى بر جاى خود ايستاد. گويى هيچ‏گاه نيافتاده بود. فرياد شوق از مرد و زن برخاست، او در مقابل چشمان جمعيت بازگشت و از در حرم خارج شد. من به دنبال او دويدم و مردم را كنار مى‏ زدم. آنها فكر مى‏ كردند كه ديوانه شده‏ ام و از مقابلم مى‏ گريختند. چشم از او برنمى‏ گرفتم تا اينكه از جمعيت دور شدم. با اينكه او آرام قدم برمى‏ داشت و من به سرعت مى‏ دويدم به او نمى‏ رسيدم. تا اينكه وقتى به جايى رسيديم كه هيچ كس غير از من، او را نمى‏ ديد، ايستاد و رو به من نمود و گفت:
آنچه با خود دارى بده!
وقتى نامه را به ايشان تقديم نمودم، بدون اينكه آن را بخوانند، فرمودند:
به او بگو از اين بيمارى هراسى نداشته باش و پس از اين سى سال ديگر زندگى مى‏ كنى.
آنگاه مرا چنان گريه‏ اى فرا گرفت كه توان هيچ گونه حركتى نيافتم و او در مقابل ديدگانم مرا ترك نمود و بازگشت.
سال 360 ابن‏قولويه دوباره بيمار شد و به سرعت خود را آماده نمود و وصيت كرد. به او گفتند:
چرا در هراسى؟ ان‏شاءالله خداوند شفا عنايت خواهد كرد.
او گفت:
اين همان سال وعده است.
و در همان سال و همان بيمارى وفات يافت.
پى‏ نوشت:
__________________________________________________
(1). ر. ك: بحارالانوار، ج 52، صص 58 و 59
ايضاً: م‏م، صص 796 و 797
ايضاً: خرايج، راوندى قطب‏الدين‏