كاش مى ‏آمدى و با تو جهان گل مى‏ كرد     
از گلستان رخت گلشن جان گل مى‏ كرد

مى‏شكفت از قدمت خنده به لب‏هاى زمين 
با تماشاى حضور تو زمان گل مى‏ كرد

از شميم نفست، باغ، معطّر مى‏ شد  
چهره‏ ات در دل و چشم نگران گل مى‏ كرد

هيچ دل نيست كه سودايى ديدار تو نيست 
كاش با آمدنت دامن جان گل مى‏ كرد

تو بهار چمنى، وقت شكوفايى گل  
كاش با آمدنت خواب خزان گل مى‏ كرد

سبزه با عشق تو در دشت و چمن مى‏ روييد  
لاله با مهر تو پنهان و عيان گل مى‏ كرد

مى‏ گذشتى اگر از دشت، به همراه نسيم  
خاك، با ديدن تو رقص‏كنان گل مى ‏كرد

جاى جنگ و جدل و دشمنى و خونريزى   
عشق، در باغ تمنّاى جهان گل مى‏ كرد

مهر افسرد، وفا سوخت، محبّت پژمرد   
كاش اين دشت، كران تا به كران گل مى‏ كرد

باز گرد اى گل پنهان شده در متن بهار
كاش مى‏آمدى و با تو جهان گل مى‏ كرد

محمّد روحانى (نجوا)