آرى، خورشيد دين، هرگز غروب نمى‏ كند.

بيعت با بيدارى‏
بيعت با خورشيد، بيعت با بيدارى است، از آنگاه كه نگين كعبه، در حضور خورشيد رسالت و مرادش، تمام مظلوميت را در چشم‏ هايش به نظاره نشست و چون بستگان او را عهدشكن يافت، به يارى‏اش شتافت. او كسى جز على نبود كه نخستين سرود بيعت را در ده سالگى سرود و همواره پايبند پيمانش بود.
هشت سال بعد، هشت تن از مسافران مكّه، نداى نيكى و رستگارى را از زبان محمّد (ص) نيوشيدند و بيعت مولود كعبه را استمرار بخشيدند ... سال‏ها بعد، دوازده سياه‏ پوش در سحرگاهان صحراى «منا» پيرامون آفتاب فروزان رسالت گرد آمدند و بيعتى ديگر، كه: به آفريدگار، شرك نورزند و حقّ زندگى را از فرزندانشان نستانند ... و بيعت به «غدير» رسيد؛ در كنار بركه‏ اى به وسعت دريا، با مولا.
و ما، امّا چرا سكوت كرده‏ ايم، چرا نشسته‏ ايم؟ چرا عهدمان را گسسته‏ ايم؟ دست‏ هاى سبز و مهربان خورشيد، از پشت ابرها، ما را به سوى خود فرا مى‏ خواند!
ديوارهاى فاصله را برداريم تا بهار، زودتر برسد
«ربيع» مجال و انگيزه‏اى ديگر براى عاشقانه ماندن است؛ بهار در بهار كه با بهار طبيعت نيز همراه است. خداوند، به بركت وجود او، همگان را آفريد. اگر او نبود، هيچ كس نبود و هيچ چيز در دنيا، قرار نمى‏ يافت.
و ما بايد در ربيع، بهارى شويم. دست‏ ها را برآريم و دل به موعود (عج) بسپاريم كه بيعت حضرتش بر گردن ماست. اين شيوه بندگان است نسبت به اربابان!
«دعاى عهد» را در سال‏روز شكفتن امامتش و غدير انتظار، دست در دست يكديگر- در مدارس، دانشگاه‏ ها، حوزه‏ هاى علميه و ...- نثارش سازيم. پنجره‏ ها را بگشاييم. زنگ‏ها را بنوازيم و ايمان بياوريم اگر خويشتن خويش را بياراييم، خورشيد پنهان، ظاهر خواهد گشت؛ وگرنَه هرگز در انتظار گشايش نباشيم كه شيخ بزرگوار، مفيد (ره) فرمود:
حضور آشكار آن حضرت (عج) مانع دارد و مانع، ما هستيم!
ربيع، فرصت خوبى است براى برداشتن حجاب‏ ها و كوتاه كردن ديوارهاى فاصله ... تا بهار، زودتر بيايد.