بر اساس روایات فراوانی که از پیامبر اعظم(ص) و امامان معصوم(ع) نقل شده است، در آخرالزّمان فتنه‌ها، آشوب‌ها و بلایای طبیعی به اوج خود می‌رسد. جنگ‌های خانمان‌سوز، کشتارهای گسترده، زلزله‌های پی در پی، سیل‌های ویرانگر، بیماری‌های کشنده، قحطی، خشکسالی، گرانی کالاها، کم‌رنگ شدن اعتقادات دینی مردم، از هم پاشیدگی خانواده‌ها و ... بخشی از رویدادهای آخرالزّمان هستند.

شدّت گرفتن درگیری‌ها و دشمنی‌های بین اعراب و اسرائیل، نیاز صهیونیسم و اسرائیل را به گسترش عوامل «اطّلاعاتی» به ویژه در کشورهای عرب ـ اسلامی، دو چندان ساخت. از همین جا نقش محفل ملّی بهائیان در اجرای قسمتی از طرح‌های وزارت اطّلاعات اسرائیل برای پوشش هرچه بیشتر عوامل اطّلاعاتی در کشورهای عربی و اسلامی آشکار می‌شود.

امام از مصلح موعود سخن گفت، و عصر ظهور را مطرح کرد و مردم را با امام عصر(عج) آشنا نمود. او به جای این که عمر خود را در تبیین دست پنهان بازار آدام اسمیت و هایک صرف کند، به تبیین دست آشکار الهی در ربوبیت و سرپرستی جهان هستی پرداخت و ولی خدا را مجرا و طریق این ربوبیت معرفی کرد.

به راستی دلم برای آمریکا ـ یا دست کم ایدۀ آمریکا ـ تنگ شده است. می‌دانید، همان روحیۀ تو می‌توانی، خیابان‌های فرش شده از طلا، قهرمان خسته و فقیر، کوهستان‌های بنفش شکوه و جلال و امثال اینها. هر چه می‌خواهید بگویید و این فکرها را خام و ابتدایی بنامید، امّا داستان‌های مربوط به ارزش‌های موجود در قلب تصویر پیش از این آمریکا، الهام‌بخش هستند.

از میان همۀ حقوق گوناگونی که در آموزههای اسلامی بر ادای آنها تأکید شده است، پس از حقّ خدای متعال، هیچ حقّی به بزرگی حقّی که امامان و پیشوایان معصوم دین(ع) بر عهدۀ ما دارند، نیست؛ زیرا هیچ کس به اندازۀ آنها در زندگی ما نقش ندارد و استمرار زندگی ما بدون وجود آنان امکانپذیر نیست.

با اینکه شیخ مفید در این کتاب همانند دیگر کتب روایی مطالب را با ذکر سند می آورد اما در این بخش تنها به بیان برخی از نشانه ها اکتفا کرده و سندی برای آن ارائه نداده است. وی می گوید: «اخبار و روایات(فراوانی) درباره نشانه هاى ظهور حضرت مهدى علیه السّلام به دست ما رسیده که از آن جمله خروج سفیانى، ... کشته شدن فرمانروای مصر به دست مردم، ... می باشد.»

در اسلام یکی از نشانه‌های دوران ظهور، خروج دجّال است. موضوع دجّال بیش از آنچه در روایات شیعه آمده، از طریق اهل‌تسنّن نقل شده‌ است.
قسمت عمدۀ روایات در مورد دجّال را احمد بن حنبل در کتاب «مسند»، ترمذی در «صحیح» خود، ابن ماجه در «سنن»، مسلم در «صحیح» و ابن اثیر در «نهایه» از عبدالله بن عمر، ابوسعیدخدری و جابر بن عبدالله انصاری نقل کرده‌اند.