چهرۀ محمّد به زردی گرایید و چنان ترس و لرزی وجودش را فراگرفت که انگار بیدی در تهاجم باد به رعشه افتاده است. به التماس افتاد و هرچه درهم و دینار در جیب داشت، بیرون آورد و با گریه و زاری گفت:
ـ تو را به خدا پدر جان، این دینارها را بگیر و مرا حلال کن! تو را به خدا من تحمّل عذاب خدا را ندارم! ... مرا حلال کن پدر جان!

«هنگامی که قائم(ع) برمی‌خیزد، مردم را بار دیگر به اسلام فرا می‌خواند و آنها را به سوی امری که آثار آن از بین رفته است و بیشتر جامعه از آن منحرف شده‌اند، هدایت می‌کند. قائم از آن رو «مهدی» نامیده می‌شود که به سوی امری که دچار انحراف شده است، هدایت می‌کند و به این دلیل، به او قائم گفته می‌شود که برای اقامۀ حق برمی‌خیزد.»

نکته مهم این است که با وجود فراوانى و تنوع خوراکى‌ها ما چه رفتارى را باید داشته باشیم؟ طبق راهنمایى‌هاى بزرگان، انسان باید طورى پرورش یابد که پرخور نباشد و خوب است که انسان سیر نشود؛ چرا که طبق روایات متعدد، سیر نشدن میراث گران‌بهایى را به ارمغان مى‌آورد و از مهم‌ترین آثارش، حکمت و دانش است.

در حوزه علوم سیاسی، رشته‌ای به نام پونرولوژی سیاسی وجود دارد که به معنای مطالعه شر اعمال‌شده بر سیاست‌ها است. هر زمان جامعه‌ای به دست یک دیکتاتور بی‌رحم می‌افتد، الگوهای تقریباً مشابهی را می‌توان مشاهده کرد. دیکتاتوری علمی امروزی و دیکتاتوری‌هایی که ممکن است در آینده حاکم شوند، همین مسیر را دنبال می‌کنند. این امر تصادفی نیست.

پس نباید تبرج را فقط در آرایش خانم‌ها بدانیم بلکه مربوط به مناسبات دیگر جامعه هم است. ازطرفی شهری آکنده ما شهر تبرج است و تمام شهرهای کشورهای اسلامی مبتلای به تبرج است. اما چشم ما فقط آن را در خیابان ولی‌عصر(عج) و در صورت خانم‌ها جستجو می‌کند. اگر تبرج را از معماری و شهرسازی مدرن ما که زیر نظر و امضای شهرداری تاسیس شده و قد کشیده و بر ما غالب شده است را بگیرید چیزی باقی نمی‌ماند و همه چیز فرو می‌ریزد.

به روشنی پیداست که واشینگتن بی‌توجه و غافل از این رویدادها، قصد دارد به جنگ‌های دایمی‌ و ساخت پایگاه‌های دایمی خود ادامه دهد و باز هم بازخورد‌های بیشتری را تولید کند و سرزمین‌های باز هم بیشتری را بی‌ثبات کند، تا وقتی که خودش را زنده زنده بخورد. این است تعریف افول کاملاً امریکایی، در جهانی که به صورت نامنتظره‌ای، جدید است. بله، دندان‌ها شاید هنوز در شریان گردن فرو رفته باشند، ولی فارغ از هر فکری که پترائوس در سر دارد، درباره اینکه دندان‌های چه کسی بر شریان گردن چه کسی فرو رفته است، باید بیشتر اندیشید.

ابن عباس گفت که پیامبر اکرم صلى الله علیه وآله وسلم ـ فرمود: دوست داشتن على بن ابى طالب، سیّئات و گناهان را مى خورد (و نابود مى کند) همان گونه که آتش هیزم را مى خورد (و از بین مى برد)(8)

در گفت‌وگو با افراد می‌شود متوجّه شد که آنها سعی در پنهان کردن ترس خود دارند؛ امّا زمانی که پرسش از علّت ترسیدن به میان می‌آمد، ناشناخته بودن و همراه شدن با خرافات از جمله مهم‌ترین دلایلی بود که مطرح می‌شد. حجّت الاسلام حیدرزاده نیز برای این امر از مثال تاریکی و روشن نبودن فضای مربوط به عالم اجنّه یاد می‌کند که چون با خرافات آمیخته شده‌اند، قابل اعتماد نیست و منجر به وحشت انسان‌ها می‌شود و برای برون‌رفت از این شرایط می‌گوید: با اتّکا به مبانی قرآنی و روایات می‌شود چراغ این اتاق تاریک را روشن کرد، آن وقت است که می‌بینیم دلیلی برای ترسیدن وجود ندارد.

آیا عوامل جهانی‌سازی از مشارکت در فروپاشی خاورمیانه، منافعی دارند؟ شکی نیست. این انزجار بسیار دامن‌گسترده و خشم جمعی فروخورده، چیزی نیست که به سادگی و به طور مصنوعی بتوان آن را تولید کرد. احتمال دارد این خشم نسبت به تاکتیک‌های حکومتی فئودالی دیکتاتورها در جهان عرب (که بیشتر آنها را صاحبان منافع امریکایی و اروپایی نصب یا حمایت ‌کرده‌اند) بسیار بیشتر باشد؛ خشمی که بی سر و صدا در طول زمان شکل گرفته است. پس چرا دولت‌های غربی از سرنگونی گماشتگانی که خودشان آنها را بر مسند قدرت نشانده‌اند، شادمانی می‌کنند؟

هرچه زمان گذشته بر تعداد مدعیان در کشور اضافه شده و کسانیکه در لباس‌های ‌‌ مختلف خودشون را مربوط و منتسب به امام عصر (ع) اعلام میکنند و حتی از این هم پا فراتر گذاشته اند