دربارهء اقدامات انجام شده و ناتمام و كارهايي كه بايد انجام شود، فراوان است. گرچه امسال به يمن نامگذاري آن از سوي رهبر بزرگوار انقلاب اسلامي به عنوان سال عزت و افتخار حسيني، گامهايي بلند و ارزشمند در شناخت و معرفي سرور شهيدان برداشته شد و برنامه ريزيهاي پر بركتي انجام گرفت، اما اقيانوس بيكران عاشورا آن قدر عميق و بزرگ و پر حادثه است، كه گوهرهاي آن پايان نمي پذيرد و جز با كشتي نجات حسيني نمي توان در آن راه پيمود. تنها حسين عليه السلام است كه مي تواند بشريت را به ساحل كربلا برساند و از غرقابها و گرداب هاي فراوان فكري و اجتماعي رهايي بخشد.

حسین بن علی بن ابی طالب بن عبدالمطلب بن هاشم، ازخاندان بنی هاشم  است. او نوه حضرت محمد(ص) از فاطمه زهرا(س) است. پدر وی امیرالمؤمنین علی(ع)، نخستین امام شیعیان است. امام حسین(ع) دومین فرزند امام علی(ع) و فاطمه(س) است و برادرانی از جمله امام حسن مجتبی(ع)، حضرت عباس(ع)، محمد بن حنفیه و خواهرانی از جمله حضرت زینب (س) دارد(1)

در میان زیارت‌های مأثور از پیشوایان معصوم(ع)، دو زیارت، به عنوان «ناحیه مقدّسه» شهرت یافته‌اند، که یکی از آنها از وجود مقدّس حضرت بقیّه‌الله، ارواحنا له الفداء، صادر شده و در ضمن آن، مصائب جانگداز شهادت سالار شهیدان، به صورت دقیق گزارش شده است،

مناظره امام حسین(ع) با شخصی از اهالی مدینه
بحث و گفت‌وگو و طلب علم و پرسش و پاسخ، ارزشمند و عبادت است؛ امّا برخی با یادگیری بعضی از اصطلاحات و به دست آوردن مراتبی از علوم و فنون، می‌خواهند دیگران را تحقیر کنند و برتری علمی خود را به رخ بکشند که بحث و گفت‌وگو را به نزاع و درگیری زبانی می‌کشانند. با اینکه درک می‌کنند حق با طرف مقابل است، دست از جدل و مبارزه برنمی‌دارند که این عادت ناپسند و ضدّ ارزش است.

خطراتی که اسلام را به عنوان یک پدیده عزیز تهدید می کند ، از قبل از پدید آمدن و یا از آغاز پدید آمدنش از طرف پروردگار ، پیش بینی شده است و وسیله مقابله با آن خطرات هم ملاحظه شده است و در خود اسلام و در خود این مجموعه، کار گذاشته شده است ؛ مثل یک بدنه سالم که خدای متعال ، قدرت دفاعی اش را در خود آن کار گذاشته است یا مثل یک ماشین سالم که مهندس و سازنده آن ، وسیله تعمیرش را با خود آن همراه کرده است.

در کوچه‌های مدینه راه می‌رفت و فریاد می‌زد: عَلی خیرُ البشر مَن اَبی فقد کفَر.[5] می‌گفت: «ای مردم ، به علی بگروید! اگر ببینید که نسبت به علی محبّت ندارید بروید از مادر خودتان علّت را سؤال کنید» و علناً هم می‌گفت.کسی که عمل قومی را دوست داشته باشد با عمل آنها شریک میشود.

خوشا به حال کسانی که قدر این نعمت را بدانند و بعد از این سفر که از هر گناهی پاکیزه می شوند ، مراقب باشند که خود را آلوده نکنند، و خدا و امام زمان علیه السلام را هرگز فراموش ننمایند.

شاید شما هم برخی ایرادات شبهه روشنفکرانه را در مورد عزاداری سیّد و سالار شهیدان اباعبدالله الحسین(ع) و اشک برای آن حضرت را شنیده باشید. راجع به فواید اخلاقی، فردی و اجتماعی، سیاسی و دیگر فوائد و نتایج گریه بر مصائب اهل بیت(ع)، به ویژه اباعبدالله الحسین(ع) مطلب فراوان گفته شده است. در این مقدّمه کوتاه به دنبال بیان فواید نیستیم؛ ولی در جواب کسانی که شبهه می‌افکنند، بهتر است به برخی از فواید اشاره شود.

هرکس به قصد زیارت قبر حسین‌بن علی(ع) از خانه‌اش بیرون آید، اگر پیاده باشد، خداوند به ازای هر گامی که برمی‌دارد، حسنه‌ای برایش ثبت و گناهی از او پاک می‌کند و تا زمانی‌که به حائر حسینی برسد، خداوند او را از رستگاران و حاجت‌رواشدگان منظور می‌فرماید و چون اعمالش را تمام کند، خداوند او را از افراد ظفرمند و رستگار ثبت می‌کند و هنگامی‌که می‌خواهد [به دیار خود] بازگردد، فرشته‌ای نزد او آمده، به او می‌گوید: «من فرستاده خدا هستم. پروردگارت به تو سلام می‌رساند و می‌فرماید: عملت را از نو آغاز کن که خداوند گناهان گذشته تو را بخشید.»

در طول سی و چندسالی که از پیروزی انقلاب اسلامی می‌گذرد نعمت‌های مختلفی مورد غفلت و کم لطفی ما بوده و بیش از همه را باید نعمت امنیّت دانست. همین غفلت است که باعث شده نعمت امنیّت را به غلط، بهانه‌ای برای اهمال و کوتاهی‌های خودمان قرار بدهیم و از انجام وظایفمان سر باز بزنیم. «سایت مشرق»، روز تاسوعای سال جاری، گفت‌وگویی عجیب درباره «شهیدی که سینه‌زنی اباعبدالله را در لس‌آنجلس به راه انداخت و زبانش را در آمریکا بریدند» منتشر کرد.